Εκείνος ο παππούλης το 95 στο Νικολά...
Η φαντασία πήρε μπρος και οι ιδέες κατέβαιναν ποτάμι. Αστροπύλη, εξωγήινοι, κοίλη γη, όλα έπεσαν στο τραπέζι και φυσικά ήταν οι εικασίες δύο ανήλικων παιδιών που μαγεύτηκαν από την εξερεύνηση του αγνώστου, λέγοντας ότι τους κατέβαινε στο μυαλό. Το Νικολά ήταν ήσυχο τις πρωινές εκείνες ώρες, και εξυπηρετούσε εμάς, που θα έπρεπε να είμαστε στο σχολείο εκείνη την ώρα και μερικά ακόμα τραπέζια με μοναχικούς θαμώνες που έπαιρναν τον καφεδάκι τους στον ήρεμο για εκείνη την ώρα πεζόδρομο. Ήμασταν τόσο απορροφημένοι από την συζήτηση μας που δεν αντιληφθήκαμε ότι ένας παππούλης στο διπλανό τραπέζι είχε στήσει αυτί και μας παρατηρούσε.
Σε κάποια στιγμή, η ησυχία μας κυρίευσε καθώς προσπαθούσαμε να οραματιστούμε πως μπορεί να ένοιωθαν οι ναυτικοί και οι επιβαίνοντες σε ένα πλοίο που εξαφανίζεται. Την σιωπή έσπασε ο παππούλης με μια φράση: "Θα σας πω εγώ τι συμβαίνει...". Γυρίσαμε με μια κίνηση και τον κοιτάξαμε, αφενός αποσβολωμένοι λόγω του γεγονότος ότι κάποιος εισβάλλει στην συζήτηση μας και αφετέρου διότι όπως είμασταν απορροφημένοι, η σταθερή, γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή του παππούλη μας αποσυντόνισε. Δεν έμοιαζε διαφορετικός από τον γνωστό ή άγνωστο τυπικό παππούλη που θα δεις στο δρόμο, η σε ένα τσιπουράδικο της εποχής εκείνης (μια άλλη εποχή, πριν το ευρώ, τις κρίσεις και τα κινητά τηλέφωνα). Παρολαυτά το βλέμμα του, έντονο και σπινθηροβόλο, που κανονικά θα σε προέτρεπε σε ένα φυσικό σώμα μικρότερης ηλικίας από το δικό του, μας είχε καθηλώσει.
"Όλα ξεκινούν στην Ατλαντίδα", μας είπε. "Οι Άτλαντες, είχαν πολύ προχωρημένη τεχνολογία, και η καθημερινή τους ζωή ήταν πολύ διαφορετική από όσο μπορούμε να φανταστούμε και όπως θα περίμενε κανείς είχαν λύσει το πρόβλημα της ενέργειας και ήσαν αυτάρκεις σε όλους τους τομείς. Σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης, η οποία ήταν κατασκευασμένη σε ομόκεντρους δακτυλίους, και διατρέχονταν από υδάτινα κανάλια ανάμεσα τους, είχαν κάποιες πυραμιδοειδείς κατασκευές, όπως περίπου τις γνωρίζουμε σήμερα, φτιαγμένες από πέτρα ή κάποιο παραπλήσιο υλικό Στην κορυφή τους είχαν μια άλλη μικρότερη πυραμίδα η οποία δεν ήταν πέτρινη αλλά ήταν κατασκευασμένη από ένα κράμα μετάλλων, κυρίως χρυσό και εμπεριείχε ένα απλό μηχανισμό μέσα του καθώς και υγρό υδράργυρο! Αυτή η πυραμιδοειδής κατασκευή ήταν ικανή να αντλεί ενέργεια από τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και πιο συγκεκριμένα από τον αιθέρα. Έτσι, παρείχε στην πόλη αστείρευτες ποσότητες ενέργειας για την ομαλή λειτουργίας της".
Μπορώ να σας πω ότι είχαμε μείνει άφωνοι, ακούνητοι και με το στόμα ανοιχτό, με όλα αυτά που ακούγαμε. Περιμέναμε, με μεγάλη αγωνία να συνεχίσει την ιστορία του και παραμείναμε κρεμασμένοι από τα χείλη του. Και συνέχισε...
"Όμως, οι Άτλαντες ήταν αλαζόνες. Η διαρκής τους επιθυμία για περαιτέρω εξέλιξη τους έφερε σε ένα οριακό σημείο, και καθώς πίεζαν για ολοένα τελειότερη και αποτελεσματικότερη τεχνολογία, ήρθε το κακό. Η πόλη καταποντίστηκε από μια φυσική καταστροφή, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν και η πόλη υπόδειγμα της Ατλαντίδας, καταποντίστηκε στον βυθό της θάλασσας", (αυτό το θέμα θα το αγγίξουμε ξανά σε ένα επόμενο άρθρο). "Έκτοτε, αυτές οι πυραμίδες στο πάτο της θάλασσας και με πιο χαρακτηριστική και γνωστή αυτή που βρίσκεται στο τρίγωνο των Βερμούδων, σε ακανόνιστα για εμάς χρονικά σημεία, ενεργοποιούνται ξανά, και στην προσπάθεια τους να αντλήσουν ενέργεια δημιουργούν τεράστια ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Έτσι, ότι βρίσκεται στην κορυφή της εκείνη την στιγμή, είτε στην θάλασσα είτε στον νοητό χώρο επάνω της, εξαϋλώνεται από αυτήν την τεράστια συσσώρευση ενέργειας!"
Δεν γνωρίζω, αν θα πιστέψετε σε μια τέτοια θεωρία, εκείνο όμως που γνωρίζω, είναι ότι αυτήν την ιστορία της κουβαλάω σχεδόν 30 χρόνια τώρα, και για πρώτη φορά την εκθέτω κάπου. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμάς και δεν το χωρούσε το μυαλό μας. Φυσικά, δεν ξαναείδαμε τον παππού ποτέ στο στέκι μας, για να τον ρωτήσουμε κι άλλα περίεργα. Μπορεί αυτό το άρθρο να μην χωράει στην θεματολογία που θέλω να αναπτύξω εδώ, παρολαυτά ήθελα έντονα να το μοιραστώ μαζί σας, καθώς νοιώθω ότι τώρα, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου